وجود من تو را فراموش

حتما شما هم اعتقاد دارید که تمام انسانهای کرهء زمین حداقل در یک مورد استعداد و پتانسیل بالایی دارند. حالا می خواهد آن مورد هر چیزی باشد، مسئله این است که بالاخره هیچکس از داشتن یک صفت برتر بی بهره نیست : قشنگترین ، قد بلندترین ، شادترین ، چاق ترین ، نا امید ترین ، بدشانس ترین ، خسته ترین ، گاو ترین ، فضول ترین ، بوگندو ترین ، هیز ترین ، بی بته ترین ، رو اعصاب ترین ، از روی جوب بلند پریدن ترین ، مثل خر خوردن ترین ، با صدای بلند آدامس جویدن ترین ، از راه دور شوت کردن ترین ، از درخت بالا رفتن ترین ، توی مترو میله را چسبیدن و ول نکردن ترین ، هر شب با تمام توان در ترمپت لعنتی فوت کردن ترین ، روی پادری همسایه شاشیدن ترین و خیلی «ترین» های دیگر که هر کدام به شکلی آن فرد را دارای یک برتری ویژه نسبت به دیگران می کند.

من ، به تنهایی ، بدون کمک هیچ کس ، استعداد فراوان و پتانسیل بالایی در «فراموش شدن» دارم !!!. تقریبا هر بار که خانم بولتانسکی را در راهرو می بینم باید برایش توضیح بدهم که من دزد نیستم و بیشتر از 3 سال است که در همسایگی او زندگی می کنم . این توضیح را باید به ژوزف هم بدهم که هر بار که من را می بیند برایم پارس نکند و پاچه ام را نگیرد و فقط به شاشیدن روی پادری ام اکتفا کند . هر بار که دارکو را می بینم ، به او گوشزد می کنم که لطف کند و ساعت 12 شب به بعد بیخیال تجاوز به آن ترمپت شود و هر بار او به من می گوید : » شما تازه آمده اید ، همسایه قبلی هیچوقت اعتراض نمی کرد و حتی لذت هم می برد !!! » ، و راهش را کج می کند و می رود و صدای من را نمی شنود که زیر لب می گویم : من قبل از تو در این ساختمان ساکن شده ام !!. هر بار که یک مشتری را بصورت تصادفی در جایی می بینم ، فرقی نمیکند که در قدیم یا همین دیروز اجاره ام کرده باشد ، به او خیره می شود تا شاید سر یا دستی برایم تکان دهد. اما احتمالا در ذهنش به دنبال تحلیل چشمهای از حدقه بیرون آمدهء من و در جیبش به دنبال سکه ای برای رهایی از آن موقعیت می گردد !!. البته این قابلیت آن قدیمها در من بصورت بالقوه وجود داشته و تنها پنج شش سالی است که بالفعل شده است. اینکه چه شد که این چنین شد بحث دیگری است که جایش اینجا نیست. مواظب باشید ، همیشه چشمی است که مراقب شماست … و شما را فراموش نمی کند.