آقای روبیک

ساختمان ما سرایداری دارد به نام آقای روبیک. پیرمردی دوست داشتنی با پشتی خمیده ، موهای پر پشت و  یک دست سفید و دماغی که شبیه یک بچه بادمجان مهربان روی صورتش خوابیده است. آنطور که خودش تعریف می کند زمانیکه که در سال 1948 ماتیاس راکوزی ، رهبر کمونیستهای مجارستان ، به قدرت رسید شرایط زندگی به قدری برای آقای روبیک (که در آن زمان کار فرهنگی می کرد و هیچوقت هم توضیح نداد منظورش دقیقا» از کار فرهنگی چیست) سخت شد که دست زن و بچه هایش را گرفت و مجارستان را به قصد پیدا کردن زندگی بهتر ترک کرد. چند جایی سرک کشید و آخر سر ، حدود 20 سال پیش ، سر از این آپارتمان در آورد. فرزندانش ، یک پسر و دو دختر ، مدتهاست که به دنبال زندگی خود رفته اند و همسرش هم چند سال پیش از سر دلتنگی برای دیدن اقوامش به مجارستان رفت و نامه فرستاد که دیگر بر نمیگردد و در نتیجه از وقتی که من در این آپارتمان ساکن شدم آقای روبیک در طبقهء زیر همکف به تنهایی زندگی می کند.

تنها تفریح آقای روبیک این است که با مار روبیک اشکال بامزه بسازد و سعی کند مکعب روبیک را حل کند و جالب اینجاست که به قدری نسبت به این دو اسباب بازی تعصب و غیرت دارد که شما احساس می کنید هر وقت او را می بینید بجای پرسیدن حال و احوال همسر و فرزندانش ، باید سراغی از مار و مکعبش بگیرید !!. اینکه واقعا (آنطور که ادعا می کند) پروفسور اِرنو روبیک برادر زاده اش است یا تنها یک تشابه اسمی – ملیتی بینشان وجود دارد را نمی دانم، فقط این را می دانم که در طول چند سالی که در این آپارتمان ساکن هستم و او را با مکعبش مشغول دیدم ، حتی یک بار هم نتوانسته بیش از دو وجه آن را همزمان کامل کند !!.

آقای روبیک از آن دست آدمهاست که طالب و علاقه مند هر گونه رنج و بدبختی و درد و غم و گرفتاری و غصهء است و اگه بر فرض هیچ اتفاق ناگواری هم برایش رخ ندهد از درد کمر و زانو و نفخ و یبوست و بواسیر گله و ناله می کند. فقط کافیست حالش را بپرسید !. همسرش از پله ها افتاده ، پسرش را پلیس بازداشت کرده، دامادش دخترش را کتک زده ، جورابش سوراخ شده ، دستهء جارویش کنده شده ، میخچهء پای چپش خونریزی کرده و مکعبش همچنان حل نشده باقی مانده. این آدمها بیشتر از آنکه درد به سراغشان بیاید ، خودشان به دنبال درد می گردند و اگر ناراحتیهایشان را بگیرید دیگر چیزی برایشان نمی ماند که خودشان را با آن تعریف کنند. برای همین هر چقدر هم تلاش کنید تا با اون احساس همدردی داشته باشید چیزی به جز ترحم عایدتان نمی شود. مواظب باشید ! در اوج بدبختی هم همیشه چشمی است که مراقب شماست.