هیچ می شود، به مغزت پیچ می شود

گاهی اوقات می شود که در زمان گم می شوم. از اکنون جدا می شوم، از خودم دور می شوم، از کنار خودم می گذرم و خودم را در زمانی ما بین گذشته و آینده جا می گذارم. گاهی اوقات می شود که از مکان می روم و به هیچ می رسم، در هیچ دست و پا می زنم، در هیچ غوطه می خورم، در هیچ معلق می شوم و هیچم را به هیچش می بازم. نمی دانم اشکال کار از کجاست، اینکه چگونه از زمان و مکان جدا می شوم و اینکه چرا وقتی باز می گردم هیچ چیز به خاطر نمی آورم. به ساعت نگاه می کنم. 11:20 را نشان می دهد. رویم را بر می گردانم و یک قهوه می ریزم و دوباره به ساعت نگاه می کنم. اینبار 3:29 به من لبخند می زند!!. هر چه فکر می کنم چرا قهوه ریختن من بیش از 4 ساعت طول کشیده هیچ چیز به ذهنم نمی رسد. سرعت حرکت عقربه ها را چک می کنم، اما آنها به همان شکل طبیعی و به همان صورت ظالمانه و با همان حرکت یکنواخت جلو می روند. یک بار که ساعت را دیدم 5:10 را نشان می داد، لیوانم را پر از آب کردم و پای همان یک گلدانی که پشت پنجره داشتم ریختم. رویم را که برگرداندم ساعت 12:26 بود. نمی دانستم اگر قطره قطره هم آب را پای گلدان ریخته بودم چگونه ممکن بود 6 ساعت، یا 7 ساعت، طول بکشد. به لیوان نگاه کردم، آبی داخلش نبود. به گلدان نگاه کردم، خاک پایش خشک بود. حتی به یاد نمی آورم که آب را پای گلدان ریخته ام که بعد از این همه ساعت خاکش خشک شده، یا آن را بی هوا سر کشیده ام!.

به منظرهء پشت پنجره خیره می شوم، به خودم که می آیم روبروی تلویزیون نشسته ام. روی پشت بام دراز می کشم و از شنیدن صدای پیانو پاندورا لذت می برم و چشمانم را می بندم و در آن غرق می شوم. به خودم که می آیم روی تخت دراز کشیده ام و تنها چیزی که به گوش می رسد صدای ترومپت دارکو است. خانم بولتانسکی از من سئوالی می پرسد و تا می آیم جواب دهم می بینم که آقای روبیک روبرویم ایستاده. می خواهم به کافهء خانم و آقای استاکبریج بروم و یک بسته سیگار لاکی استرایک بخرم. هنوز به کافه نرسیده به خودم می آیم و می بینم سیگار لاکی استرایک گوشه لبانم است و چند قدمی مانده تا به آپارتمانم برسم.

چند بار سعی کردم برای خودم جاسوسی اجاره کنم تا مرا زیر نظر بگیرد. چند بار هم دوربین گذاشتم تا حرکاتم را در آن حضور در هیچ ثبت کند. اما هرگز این اتفاق رخ نداد و هرگز هیچ ثبت نشد. نامش را هیچ گذاشته ام اما می دانم که هیچ نیست!. هیچش از آنجا می آید که وقتی من باز می گردم هیچ چیز به یاد ندارم!.

اینکه می بینید فاصلهء بین دو نوشته چند روز می شود و غیبتم طولانی می گردد، بدانید که احتمال دارد، در کنار مشغله و کار و فکر و زندگی، من در هیچ گیر کرده باشم و برای من شاید چند ساعتی بیشتر نگذشته باشد!!. مواظب باشید!، هیچتان همه چیزتان نشود.